رفيق عزيزم

کی مزخرف بگوییم؟

وقتی که برآوردمان از جایگاهی که در آن هستیم با اغراق همراه است.

وقتی آنقدر دور و برمان را چاپلوسان گرفته‌اند که صدای دیگری از دیواری که آنان به دور ما کشیده‌اند نمی‌تواند داخل شود.وقتی که خیال می‌کنیم وجود ما مقدس و عین برکت برای دیگران است.وقتی که تصور می‌کنیم، می‌دانیم، آن هم بدون هیچ پسوند و پیشوندی.وقتی که شیطان فریب‌مان داده و خیال می‌کنیم خودمان پاک هستیم و دیگری ناپاک.وقتی که تعداد آدم‌های بی‌خاصیت جوامعی که در آن عضو هستیم، بیشتر از باخاصیت‌ها و مولدها می‌شود.وقتی که همه ساکت هستند؛ حال چه از خوف، خجالت، بی‌تفاوتی و یا به خاطر سود شخصی باشد. مبادا حکایت هر یک از ما داستان فردی باشد که در حمام می‌خواند و خیال می‌کرد استاد آواز است.ما حتی اگر مسئول جایی یا گروهی از آدم‌ها هم نباشیم، باز در برابر خودمان مسئول هستیم و نباید در برابر کژی‌ و بی‌خاصیتیِ خودمان بی‌‌تفاوت بمانیم. زورمان به فلانی و بهمانی نمی‌رسد؟ باشد! دست کم به خودمان که می‌رسد.

به يكدیگر رحم نماییم تا خداوند متعال نیز به ما رحم نماید.

همه با هم برای ترویج انسانیت.